Yalnız kalabiliyorsan,
eğer tek başına ayakta durabiliyorsan o zaman hiçbir hükmetmenin, hiçbir insan varlığının yozlaştıramayacağı, asla yok edilemeyeceği zenginlikleri keşfedeceksin."
Yalnızlık benim için fazlasıyla sakin, huzurlu, dağınık bir dünyada temiz bir nefes.
Yalnızlık sanatın, müziğin, edebiyatın dostudur, düşüncenin, sessizliğin, içsel hatırlamanın, meditasyonun “zaman ve mekânıdır”.
Yalnızlık bir lütuftur ama posası sadece birkaç hassas ruh tarafından takdir edilen bir meyvedir.
Yalnızlık benim için sevgili ve hoş bir arkadaştır.
Evimin hemen yakının da bir koru var.
Mümkün olan en kısa sürede, "nefes almak" için oraya gidiyorum.
Yanlış anlaşılmasın, insanları seviyorum, şehri seviyorum ama bazen “sessizliğe, dinginliğe”, modern dünyanın sürekli ve aralıksız gevezeliğini yatıştıran ve önemseyen o dinginliğe ihtiyaç duyuyorum.
Bir ağacın altında oturuyorum, suyun akışını dinliyorum, düşen bir yaprağı, kuşların uçuşunu izliyorum.
Sonsuz, yüksek, uçsuz bucaksız gökyüzüne bakıyorum.
Ve zihnim bana orada ne olduğunu, ufkun ötesinde gökyüzünün alev alev yandığını soruyor.
Ve evet, böyle anlarda kendimi yabani bir kurt gibi hissediyorum ve onu elimle yakalıyor ve gerçekten bu kadar sonsuz olduğunu görüyorum.
Düşünmek için geliyorum.
Yazmak..
Kim olduğumu bulmak için.
"Kölelikten, yükümlülüklerden veya zincirlerden" uzak, gizli bir hayat yaşamak.
Ve senin için dilediğim de bu: bu yalnızlığın tadını, kendin olmanın keyfini çıkarmak, onu senin yapmak, sessizliğin ve hayal gücünün güzelliğini senin yap.
"Kendin" sadece senin olsun..
Eda Duman
